Op een van de avonden, bij het kampvuur, had ik een gesprek met een van mijn teamleden dat me raakte. “Ik snap dat jij wil dat we meer initiatief nemen,” zei hij. “Maar eerlijk gezegd… we weten niet eens zeker wáár we naartoe werken. De doelen van de organisatie veranderen steeds, er is geen helder plan. Dus ja, we blijven doen wat we altijd deden, want wat moeten we anders?”

Die woorden bleven hangen. Ik had altijd gedacht dat mijn team simpelweg te comfortabel was in hun routine. Maar nu besefte ik: het lag niet alleen aan hen. Ze hadden geen duidelijke richting. En zonder bestemming, hoe kon ik verwachten dat mensen de eerste stap zetten?

Tijdens een uitdagende tocht door ruig terrein werd dat inzicht nog concreter. We moesten zelf navigeren, maar zonder een duidelijke eindbestemming werd elke keuze willekeurig. Het voelde alsof ik mijn eigen team voor me zag: ze wíllen wel bewegen, maar zonder richting blijven ze stilstaan.

Bij terugkomst in Nederland heb ik het roer omgegooid. Niet door strakker te sturen of meer regels op te leggen, maar door eerst helder te krijgen waar we eigenlijk naartoe willen. Samen met het managementteam hebben we de doelen concreet gemaakt. Pas daarna heb ik mijn teams uitgedaagd om zelf met oplossingen te komen. En het werkte. Kleine stappen, maar de mindset verandert.

Als ik nu terugkijk op de reis, besef ik hoe waardevol het was. Alaska heeft mij de spiegel voorgehouden die ik nodig had. Niet alleen voor mijn team, maar ook voor mezelf als leider.